23 Δεκέμβρη 1906

Ανώμαλέ μου Φερνάντο,

δε βαστώ καλέ μου, σου γράφω πάλι τούτο το πρωί γιατί ναι, δε ντρέπομαι να το πω, έχεις στοιχειώσει τη σκέψη μου. Την έχεις καταλάβει ολκληρωτικά. Θέλω να αφεθώ στα έμπειρα χέρια σου, να με διαφθείρουν , να με στείλουν σε άλλη διάσταση. Δε μπορώ να παψω να σκέφτομαι τη νύχτα που περάσαμε μαζί. Ακουμπάω στον καναπέ μου, γέρνω απαλά και σκέφτομαι συνέχεια εκείνες τις στιγμές. Βρωμόγερέ μου, στη βάση όληςσου της ύπαρξης είσαι ένας νάρκισσος εραστής, ένας ανώμαλος αποπλανητής που ξέρει τόσο καλά το παιχνίδι της ηδονής. Μυρίζω τη λαγνεία μας παντού. Τα χέρια σου μικρέ μου Νινίνιο. Πόσο ηδονικά με χαιδεύουν. Τα σκέφτομαι να σέρνονται πάνω μου, σε όλο το σώμα μου και να αρνούνται πεισματικά να φτάσουν σε κείνα τα σημεία, στα σημεία μου. Ας μην το κρύβουμε βρωμιάρικο μου ξέκωλο, ας μην το κρύβουμε πως έχουμε κι οι δυο αυτή την προτίμηση στα πίσω μέρη μας. Στο βάθος αυτό πιστεύω είναι που μας ενώνει. Η πρωκτολαγνεία μας. Η ανάγκη μας να ικανοποιήσουμε τους κώλους μας. Πόσο ήθελα από την πρώτη μας συνάντηση στο δικό μου δωμάτιο να σου δώσω τον κώλο μου. Κι αυτή όλη η έξαψή μας. Αυτή η καύλα που πλανιόταν πάνω από τα κεφάλια μας από την πρώτη στιγμή που δώσαμε τα χέρια, ήταν γιατί αντιληφθήκαμε αμέσως πως είμαστε πλασμένοι για να γαμιόμαστε. Ξέρω πως από την πρώτη στιγμή που με είδες σκέφτηκες πως είμαι μια ξεκωλιάρα που δίνει περισσότερη αξία στον κώλο της απότι στο μουνί της. Ξέρω πως κατάλαβες πως ζω για να γαμιέμαι. Κι αυτό σε καύλωσε. Εϊμαι ανώμαλη Φερναντίνιο μου, είμαι ακόλαστη, μα γιατί να το κρύψω; Ξέρω πως η κοινωνία που ζούμε είναι τόσο ασεξουαλική, τόσο άκαβλη, τόσο μικρή για τα μεγάλα όνειρά μας. Όμως δε με νοιάζει αφού έχω έσένα να μπορώ να σου λέω τις φαντασιώσεις μου, και να τις κάνουμε πράξη στις συναντήσεις μας. Χτες η φωνή σου μου έλειψε. Ήξερα πως έχεις βγει έξω. Σε φανταζόμουν καυλωμένο ανάμεσα στον κόσμο, να κοιτάς τις μικρούλες που σε περιβάλλουν και να θέλεις να τις γαμήσεις. Καύλωνα στη σκέψη αυτή.Ωωω μα πόσο βαρετό είναι να είσαι πιστός. Πόσο με έλκει η προδοσία. Καυλώνω που σκέφτομαι στην αρχή κάθε σχέσης τη στιγμή που θα φύγω για να βρώ το επόμενο, το άγνωστο. Έτσι καυλώνω να σκεφτώ πως χτες ήταν μια νύχτα ακολασίας για σένα. Πως έφυγες καυλωμένος από το σπίτι σου, καυλωμένος από το γράμμα μου, και ξέσπασες όλη αυτή την καύλα σε κάποια άλλη. Πες μου οτι το'κανες. Ωωωωω μα δεν υπάρχει ουτε μια φορά που να σου γράφω και να μην είμαι καυλωμένη. Σε αφήνω μικρό μου μωρό. Θα βγω. Θα περπατάω και το μουνί μου θα είναι υγρό για σένα και κανείς δεν θα το ξέρει. Μόνον εγώ κι εσύ.

Σε φιλώ πολύ πολύ διεφθαρμενα και βρώμικα

Το ανώμαλο ξεκωλάκι σου
Οφελίνα